Ακούει… κανείς;

Ή μάλλον προτιμάει να μην ακούει. Ή μάλλον καλύτερα προτιμάει να ακούει συγκεκριμένα πρόσωπα και… αν. Τι γίνεται όμως δύο μέρες μετά την βαριά και με κάτω τα χέρια ήττα της ΑΕΛ από τη δεύτερη ομάδα της ΑΕΚ στα Σπάτα;

Γράφει ο Μπάμπης Βασιλείου

Σιγή… «ιχθύος» και άσχημη εικόνα 

Τίποτα. Κανείς δεν έχει βγει να αναλάβει έστω και μέρος της ευθύνης, κανείς δεν έχει βγει να απολογηθεί δύο μέρες μετά. Όχι για το αποτέλεσμα, καθώς οι «βυσσινί» δεν έχουν πάρει γενικά εκτός έδρας νίκη με ομάδες Β’ (επομένως έπρεπε να κρατάμε μικρό καλάθι), αλλά για αυτή τη απογοητευτική (με επιείκεια) εμφάνιση των παικτών του Παναγιώτη Γκουτσίδη.

Οι ποδοσφαιριστές (όχι ότι δεν έχουν ευθύνη) έδειχναν ολομόναχοι στον αγωνιστικό χώρο. Τα βασικά μόνο. Να πάρει τη πρώτη πάσα ο χαφ και από εκεί και πέρα να πάει η μπάλα στα πλάγια, ή στο τρανζίσιον καμιά βαθιά μπαλιά μήπως μπορέσει ο Ογκμπόε και την εκμεταλλευτεί.

Αυτό ήταν και τέλος. Γι’ αυτό έφτασε ο Ογκμπόε στο τελευταίο δεκάλεπτο του παιχνιδιού, να γυρνάει πίσω στο κέντρο να προσπαθήσει να κάνει κάτι. Όπως στις σχολικές ομάδες, όταν ο καλύτερός σου παίκτης απελπιζόταν και γυρνούσε πίσω να πάρει μπάλα μπας και κάνει τίποτα.

Ομάδα χωρίς πλάνο και στόχο με καλοκαιρινά… λάθη

Όλα αυτά μόνο δουλεμένη ομάδα δεν δείχνουν και απορώ πάνω σε τι ακριβώς έχει δουλέψει το αγωνιστικό τμήμα ολόκληρο το καλοκαίρι. Δεν έχει ούτε αμυντικό προσανατολισμό, ούτε επιθετικό προσανατολισμό.

Οι ομάδες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο χαρακτηρίζονται από δύο πράγματα. Πρώτον, αν θέλουν να έχουν τη κατοχή στα πόδια τους ή όχι και δεύτερον με το πόσο ψηλά πιέζουν τον αντίπαλο. Λοιπόν η ΑΕΛ, ούτε μπορεί να κρατήσει τη μπάλα στα πόδια της, ούτε να αμυνθεί σωστά για να δώσει τη κατοχή, ενώ παράλληλα έχει ανύπαρκτο πρέσινγκ και όταν το κάνει είναι εντελώς αναποτελεσματικό.

Όμως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης είναι ότι πέρασε μια μεταγραφική περίοδος, όπου η διοίκηση δεν έμαθε από τα λάθη της. Δεν υπάρχει τεχνικός διευθυντής, κινήσεις σωστές δεν έγιναν, όπως μας αποδεικνύει ο ίδιος ο προπονητής της ΑΕΛ με τις επιλογές του στα πρόσωπα της ενδεκάδας.

Παίκτες που δεν ξέρουν που βρίσκονται

Τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη πιο πολύ και επιστρέφουμε στο γεγονός ότι οι παίκτες φέρουν και αυτοί ευθύνη, όταν τους ρωτάνε έξω από το γήπεδο τι φταίει, τι πάει στραβά και εκείνοι γυρνάνε τη πλάτη και δεν απαντάνε στον φίλαθλο που «πονάει», που έχει στεναχωρηθεί για το αποτέλεσμα και αυτό που είδε.

Αυτό δείχνει ότι δεν πονάνε την ομάδα, ότι ίσως νιώθουν ότι είναι πιο πάνω από την ΑΕΛ και δεν θα έρθουν ποτέ στη θέση αυτού του φιλάθλου. Όταν παλαιότερα αρχηγοί όπως ο αείμνηστος Παναγιώτης Μπαχράμης μιλούσε και στον τελευταίο φίλο της «βασίλισσας».  Πράγμα που κάνει εντύπωση, διότι γι’ αυτό τον λόγο είχε επιλεχθεί ο Θωμάς Κυπαρίσσης ως γενικός αρχηγός…

Προχειρότητα και αποπροσανατολισμός

Οι «βυσσινί» αποπροσανατολίζονται συνεχώς, όπως π.χ. με ανακοινώσεις που πολιτικοποιούν την ΑΕΛ και αρκετές φορές το όνομα του συμβόλου της πόλης χρησιμοποιείται με τρόπο που δεν αρμόζει στην ιστορία της.

Ή με τακτικές και συμπεριφορές σε ποδοσφαιριστές του συλλόγου αναχρονιστικές, αφήνοντας κακό όνομα και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό που δεν είναι αυτό που εκφράζει η ΑΕΛ και ο κόσμος της.

Υπάρχει μία προχειρότητα ή αν θέλετε ένας ερασιτεχνισμός παντού! Σε όλο το αγωνιστικό τμήμα της ομάδας και όχι μόνο! Με τη διοίκηση να προτιμάει να στρέφει αλλού το κεφάλι, ή να μην έχει την εμπειρία ακόμη. Ωστόσο τα προβλήματα τα διορθώνεις νωρίς. Όχι όταν έχουν εξαπλωθεί.

Γιατί το ποδόσφαιρο (αν δεν υπολογίσιμος παρασκηνιακά, το είδαμε με δηλώσεις του προέδρου της ΑΕΛ που έλεγε θα «τελειώσει» τον διαιτητή Πουλικίδη μετά το ματς με τον Πανσερραϊκό στις Σέρρες και τον είδαμε φέτος να σφυρίζει  ματς της Super League, την 7η αγωνιστική το Άρης – Κηφισσιά, άρα πήρε και προαγωγή (!)), όταν δεν το σέβεσαι, δεν σε σέβεται ούτε αυτό και σου επιστρέφει τα λάθη σου…

Κατά τ’ άλλα έχουμε εκλογές τώρα. Θα ασχοληθούμε αργότερα…